Τα πιο συχνά κακοήθη νοσήματα της παιδικής ηλικίας είναι η οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία (ΟΛΛ), οι όγκοι του ΚΝΣ και τα λεμφώματα. Η ηλικιακή κατανομή είναι διφασική για τη λευχαιμία (4 και 14 ετών), <5 ετών για νευροβλάστωμα, Wilms και ρετινοβλάστωμα, και > 10 ετών για οστεοσάρκωμα, Ewing και Hodgkin. Ο καρκίνος μπορεί να προβάλλει με το εύρημα της ορατής ή ψηλαφητής μάζας, με ειδικές εκδηλώσεις που παραπέμπουν σε αυτόν ή με μη ειδικές εκδηλώσεις που είναι συνακόλουθές του. Η πορεία είναι συνήθως αργή γι’ αυτό δεν θα πρέπει να αγνοούνται κλινικές εκδηλώσεις που επιμένουν ή έχουν εξελικτικό χαρακτήρα. Στην πλειοψηφία των παιδιών ο καρκίνος εκδηλώνεται με συνηθισμένα συμπτώματα όπως: πυρετός, έμετοι, δυσκοιλιότητα, βήχας, οστικός ή μυικός πόνος, κεφαλαλγία, λεμφαδενίτιδα, αιματουρία, δυσχέρεια ούρησης. Όταν αυτά τα συμπτώματα επιμένουν και δεν ανιχνεύεται κάποια αιτία τότε θα πρέπει ο παιδίατρος να προχωρήσει στον ανάλογο εργαστηριακό έλεγχο αιματολογικό ή απεικονιστικό. Ομοίως όταν τα συμπτώματα επιδεινώνονται  κατά τον ύπνο (έμετοι, κεφαλαλγία). Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στη λεμφαδενίτιδα. Είναι σύμπτωμα που φαίνεται και σαφώς θορυβεί το γονιό. Γενικά προβληματίζουν οι ανώδυνοι, σκληροί και σφαιρικοί λεμφαδένες, αλλά όταν η διόγκωση είναι ταχεία μπορεί και σε κακοήθεια να παρουσιαστεί κάποια ευαισθησία.  Η ψηλάφηση υπερκλείδιων, ιγνυακών και λαγόνιων λεμφαδένων θεωρείται πάντοτε παθολογική. Αντίθετα, το οστικό άλγος συχνά υποεκτιμάται, επειδή οι μυοσκελετικοί πόνοι αποτελούν συχνό φαινόμενο στα παιδιά. Οπωσδήποτε πρέπει να δοθεί σημασία σε άλγος χωρίς τραυματισμό ή σε κάταγμα που δεν δικαιολογείται. Ακόμη σε πόνο που αφυπνίζει ή επιτείνεται κατά την ανάπαυση κι επίσης σε πόνο που δεν υποχωρεί με τα αναλγητικά ή διαρκεί >2εβδ. Η ψηλάφηση κοιλιακής μάζας ή η απλή διάταση της κοιλιάς πρέπει πάντοτε να διερευνάται με υπερηχογράφημα. Ανορεξία, καχεξία, σ. Horner και παρανεοπλασματικά φαινόμενα, όπως υπέρταση, διάρροια, οψόκλονος και μυόκλονος δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητα. Επίσης, παθολογικά εργαστηριακά ευρήματα όπως αυξημένη ΤΚΕ, LDH και φερριτίνη, καθώς και αναιμία ή ηωσινοφιλία πρέπει πάντοτε να εκτιμώνται αναλόγως. Παιδιά με ορισμένες γενετικές διαταραχές (σ.Down, νευροϊνωμάτωση κ.α.) ελέγχονται πολύ ευκολότερα με την παραμικρή συμπτωματολογία που μπορεί να δηλώνει κακοήθεια. Από τα παραπάνω φαίνεται πόσο ο παιδίατρος πρέπει να είναι πάντοτε ευαισθητοποιημένος και πόσο απαραίτητη  είναι η κλινική εξέταση του παιδιού σε κάθε επίσκεψη.